چرا در کانادا کنترول اولادهای خود را از دست میدهیم؟

یکی از عوامل مهمی که میتواند دانسته و یا ندانسته فرزندان نوجوان را از محیط ِ به اصطلاح امنِ پدرومادر دور بسازد، “فاصله‌ی فرهنگی” میان والدین و فرزندان است.

وقتی پدر و مادر های افغان به کانادا می آیند، معمولاً در قفس فرهنگ و سنت های افغانستان زندانی می مانند و تفاوت های جامعه در عرصه‌های مختلف زندگی در کانادا را درک نمی کنند. این والدین معمولاً انتظار دارند نوجوان‌های شان عین معیارها، هنجارها و ارزش‌های اجتماعی و فرهنگی را که در افغانستان داشتند، در کانادا هم بدون چون و چرا باید عملی کنند. در بیشتر موارد، این انتظار دور از واقعیت های زندگی در کانادا است. نوجوانی که همه‌ی فعالیت های روزمره اش در افغانستان بر اساس یک فرهنگ مشخص و همه پسند در شهر خودش تنظیم شده بود، امروز در کانادا در معرض جامعه‌ی قرار گرفته که صدها فرهنگ کاملاً از هم متفاوت را در یک زمان و در یک مکان گردهم آورده و در خود جای داده است. قرار گرفتن در معرض این همه تفاوت ها، پرسش‌های بیشماری را در ذهن فرزندان شما به وجود می‌آورد که همه به پاسخ‌های توضیحی و منطقی نیازمندند.

یکی دیگر از چالش های فراراه نوجوان های تازه وارد به کانادا، فکر بسته‌ و ناقابل تغییر و ناقابل اصلاح والدین شان است.  پدر و مادر های افغان معمولاً وقتی به کانادا و یا امریکا می آیند قبل از اینکه معلومات و درک واقعی از حقایق جامعه در کانادا و یا امریکا داشته باشند، فکر میکنند جامعه‌ی کانادایی دشمن خودشان، فرزندان و دین و فرهنگ شان است. این برداشت معمولاً استوار بر تحلیل های سطحی و نادرست ِ شنیده‌شده از دوست و رفیق و اقارب است، و نه مبتنی بر معلومات معتبر و حقیقی از جامعه. بسته ماندن در چهارچوب‌ فکری و روایت‌های نادرست فرهنگی و دینی بیشتر در ایجاد این فاصله میان فرزندان نوجوان و والدین کمک میکند.

عقب‌مانی و یا بیخبری از اخبار، وقایع، اتفاق ها و پیشرفت های که بیشتر توجه نوجوان ها را جلب میکنند دلیل دیگری برای ایجاد این فاصله است. نوجوان های خانواده با گذشت هر روز در معرض معلومات جدیدتر و بیشتر قرار میگیرند اما والدین برای جذب این معلومات علاقمندی کمتری نشان میدهند و هر روز ناخواسته ویا ناخودآگاهانه فاصله میان خود و فرزندان نوجوان خانواده را بیشتر میسازند. بگونه‌ی مثال، وقتی والدین آوازخوان های مشهور کانادایی و یا امریکایی را نمی شناسند و در مورد آهنگ های مورد علاقه‌ی فرزند نوجوان خود علاقمندی نشان نمیدهند و معلومات نمیداشته باشند، نوجوان ِ خانواده علاقمندی گفتوگو با پدرومادر را در این مورد از دست میدهد و تلاش میکند با کسی صحبت کند که گفته ها و فکر او را بفهمد و گپی برای گفتوگو در این مورد داشته باشد. این مثال، تنها یک نمونه از ده ها موردی است که میتواند روی ایجاد فاصله‌ میان والدین و نوجوان تاثیرگذار باشد.

والدین، به دلیل این که مشغول روزمره‌ زده‌گی زندگی جدید در کانادا می شوند، فرصت نمی یابند تا با مطالعه و آموزش مسایل روز بتوانند فاصله میان خود و فرزندان نوجوان خود را کاهش بدهند.

معمولاً مشکلاتی مانند افسرده‌گی دوری از وطن و حلقه‌ی خانواده و دوستان؛ ندانستن زبان و هنجار های اجتماعی در کانادا، شوک فرهنگی، و محدودیت های اقتصادی مانع آنها برای آموزش و آگاهی از مسایلی می شود که مورد توجه نوجوان‌های خانواده قرار دارند. اینگونه، علاقمندی نوجوان برای گفتوگو‌های روزمره و تامین ارتباط با والدین به سرعت کاهش می یابد و در نتیجه فاصله میان والدین و نوجوان‌های خانواده به‌گونه‌ی روزافزون بیشتر میشود.